De laatste dagen van een mega ervaring

Op veler verzoek is mij gevraagd om het verhaal met de laatste ervaringen af te sluiten. En met plezier vertel ik die verhalen en kan ik ondertussen nogmaals genieten van de herinnering.
We rijden de lange route door Botswana over de grens naar zuid Afrika. De grens overgang was opnieuw niet te vergelijken met beitbridge. Het ging makkelijk. Bij het laatste loket worden we aangesproken door een volle Afrikaanse mama die geld wil geven om met ons de grens over te mogen. We leggen haar uit dat we geen plek hebben en toch smeekt ze door. De overgang verliep zo vlotjes dat we vrij resoluut zeggen dat we haar niet mee kunnen nemen en we vervolgen de weg. Eerst nog met asfalt maar vrij snel daarna beginnen de keien. Dit zou zomaar een paar uren gaan duren, maar met het verstand op het gok-oord: sun city hobbelen we verder. Dan ineens is de weg geplaveid en rijden we wat makkelijker over de keien. Dat scheelt. Uiteindelijk komen we in de buurt en worst de weg weer van asfalt. De eerste borden met sun city staan langs de weg. En met z'n allen kijken we uit naar de entree. We kunnen ons nog iets herinneren van de de vorige keer maar pakken toch de verkeerde afslag. We staan voor de artiesten ingang. Dan toch maar draaien en de snelweg weer op. De volgende afslag is die van sun city! We zien een groot entree met poortjes. We melden ons en mogen doorrijden. De eeg vervolgt langs het crocodile camp en waterworld thema park. Dan doemt ons hotel op en zijn we klaar voor ons relax moment. Ee parkeren de auto en er staan al mannetjes bij de auto om te helpen met de bagage. Ik durf niet te raden wat debmannetjea gedacht moeten hebben toen de deur van de auto openging. Luchten van eten, drinken en andere overlevingsgeuren zullen ze zonder schaamte tegemoet zijn gekomen. Maar ze hebben niets laten blijken! We komen bij de receptie via een b-route want het hotel worst gerenoveerd!